Frans Duijts - Alles met je delen

Toegegeven, Nederlandse muziek is niet echt mijn ding, laat staan smartlappen. Maar hoewel ik het zelf niet vaak op zal zetten, moet ik zeggen dat ik Frans Duijts een uiterst sympathieke volkszanger vind. Zijn derde studio-album, Alles Met Je Delen, onderwerp ik dan ook zonder tegenzin aan een luisterbeurt.

1. Laat me nooit alleen
2. Waarom kon ik je niet vertrouwen
3. Angelina
4. De tranen van mijn moeder
5. Helemaal verloren
6. Vriend
7. In ons café
8. Het leven is te mooi
9. Zonder jou
10. Het lag echt niet aan mij
11. Feestje
12. Leeuw in een kooi
13. Zij draagt mijn ring
14. Morgen is pas morgen
15. Dubbel leven
16. Ga maar vast slapen

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/alles-met-je-delen-frans-duijts-0602527795270

Frans Duijts onderscheidt zich door zich te richten op het levenslied, de schlagers, de echte smartlappen, waar zijn concullega's toch meer gaan voor de Nederlandstalige popmuziek en gezelligheidsnummers. André Hazes heeft een zeer waardig opvolger, die mijns inziens zelfs beter kan zingen ook. Bovenal is Frans natuurlijk gewoon Frans.

'Laat me nooit alleen' is al uitgekomen als single en een goede albumopener waarop Frans laat horen dat hij echt kan zingen. Maar op Alles Met Je Delen zingt Frans niet alleen, hij heeft ook meegeschreven aan de nummers en teksten. Dat hij dit niet onverdienstelijk doet is te horen op het melancholische 'Waarom kon ik je niet vertrouwen', dat hij samen schreef met Manfred Jongenelis. Maar Frans kan niet alleen melancholische smartlappen schrijven, want ook de tekst van het feestnummer 'Feestje' is van zijn hand. Meezingen gegarandeerd!

Naast Frans zelf, hebben vele bekende songwriters hun medewerking verleend, zoals Nick Schilder, Roel van Velzen, Grad Damen, Hans Bouwens, Tom Peters, Emile Hartkamp, Alides Hidding en Jochem Fluitsma. De schitterende tekst van bijvoorbeeld 'Het leven is te mooi' is zodoende door anderen geschreven, maar Frans vertaald het in een wonderschoon liedje. Ook het van Willy Sommers bekende 'Als een leeuw in een kooi' krijgt een make-over in Frans Duijts stijl.

Alles Met Je Delen bevat 16 liedjes, die eigenlijk allemaal goed zijn. Geen dieptepunten, geen opvullers, het blijft boeien van begin tot eind. Frans Duijts is de meester der smartlappen.

The Cranberries - Roses

Wat een korte pauze zou zijn, werd een hiatus van ruim 10 jaar. Nu zijn The Cranberries na lange afwezigheid weer terug met het album Roses. Ingetogener, maar nog altijd herkenbaar.

1. Conduct
2. Tomorrow
3. Fire & Soul
4. Raining in My Heart
5. Losing My Mind
6. Schizophrenic Playboys
7. Waiting in Walthamstow
8. Show Me
9. Astral Projections
10. So Good
11. Roses

Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/roses-cranberries-8717931323031

Op Roses probeert de band de sfeer van de eerste twee albums Everbody is Doing It So Why Don't We? en No Need To Argue te benaderen. Mid jaren 90 dus, iets wat ze zeer goed afgaat. Hoewel het nergens zo goed wordt als de eerdergenoemde ijzersterke albums, kan Roses zo in de reeks na deze albums geplaatst worden. De kwaliteit is ruimschoots vertegenwoordigd.

Als groot liefhebber van 'Zombie', het hardste nummer van The Cranberries, had ik gehoopt dat de band meer richting de alternatieve rock zou gaan. Dit is helaas voor mij niet het geval, het is lekker wegluisterende (folk) poprock geworden. Ik moet echter toegeven dat er weer adembenemde nummers opstaan.

Openingsnummer 'Conduct' laat gelijk horen dat de band zich richt op hun oude vertrouwde sound. Een nummer dat veel fans wel zal bekoren. Zangeres Dolores O'Riordan is nog altijd een begenadigd en talentvolle zangeres met het herkenbare stemgeluid. 

'Tomorrow' is een klassieke Cranberries-lovesong. Het hoofdthema van Roses is liefde en al haar facetten, maar dan wat donkerder en grimmiger dan de standaard liefdesliedjes. Het zou zelfs depressief genoemd kunnen worden.

Dat de band niet vies is van experimenteren laten ze horen op het nummer 'Waiting in Walthamstow', wat enigszins een wals in zich heeft. Mijn persoonlijk favoriet is echter 'Show Me', wat me doet verlangen naar de meer op rock gerichte Cranberries. Heerlijke strijkers in het nummer voeren de toon voor een meeslepend refrein.

The Cranberries zijn weer helemaal terug met dit album dat niet veel onder doet voor hun prachtige eerste albums. Persoonlijk wacht ik nog op een 'Zombie', al is 'Show Me' ook echt een geweldig rocknummer, zei het minder gitaargericht dan eerstgenoemde. Opdat ze maar niet weer besluiten om een jarenlange pauze te nemen.

Sinéad O'Connor - How About I Be Me (And You Be You)?

De laatste tijd was enkel kommer en kwel voor de excentrieke Ierse zangeres Sinéad O'Connor. Relatie-, drugs- en imagoproblematiek stapelden elkaar op. Het leek erop dat muziek helemaal geen aandacht meer kreeg, maar gelukkig kan zij naast de drugs, ook de muziek niet met rust laten. Met haar nieuwe cd How About I Be Me (And You Be You)? is ze weer helemaal terug.

1. 4th and Vine
2. Reason With Me
3. Old Lady
4. Take Off Your Shoes
5. Back Where You Belong
6. The Wolf is Getting Married
7. Queen of Denmark
8. Very Far From Home
9. I Had a Baby
10. V.I.P.


Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/how-about-i-be-me-and-sinead-o-connor-5016958145026

Hoewel de nummers in essentie gaan over liefde, hypocrisie en ouderschap, zijn ze opmerkelijk luchtig en bevatten ze zelfs zo af en toe een komische noot. Dat Sinéad ook weer een jaartje ouder wordt is totaal niet te horen, haar herkenbare stemgeluid is nog even krachtig als in het begin van haar carrière.

Openingsnummer '4th and Vine' is zo'n luchtig nummer, echter met een sinistere ondertoon. Dat luchtige is direct vervlogen met 'Reason With Me', wat gaat over drugsverslaving. Een prachtig donker en depressief nummer, wat extra ongemakkelijk aanvoelt door de vrolijke opener.

Deze contrasten horen we vaker terug op het album. Het rocky 'Old Lady' steekt bijvoorbeeld erg af tegen het protestlied 'Take Off You Shoes', waarin Sinéad haar gal spuit over de Katholieke Kerk met zijn zedenschandalen. Aan de ene kant houdt dit de aandacht vast, maar aan de andere kant gaat het ergens ook wat irriteren. Sommige contrasten versterken elkaar, waar andere de opeenvolgende nummers geen goed doen. Het zijn stuk voor stuk topnummers en de cd is wellicht de beste uit Sinéads carrière, maar de opbouw van de tracklist had wat vloeiender kunnen zijn.

Samengevat is dit echt een prima album, Sinéad is (gelukkig) weer helemaal terug. Eigengereid als altijd en muzikaal nog even groots als vroeger.

Mr. Polska - Waardevolle Gezelligheid

Er is een heleboel mis in Nederland. Als we Wilders moeten geloven zijn nu niet meer de Moslims de schuldigen, maar de Oostblokkers. Hordes Polen pakken de banen af van de goedwillende, hardwerkende Nederlandse man. Het is een schande! Dus wat doe je dan, je richt een zeer nuttig meldpunt op waar mensen kunnen melden dat hun baan is afgenomen door een goedkoop Pools werkpaard. Massaal op zoek naar dit meldpunt komen mensen echter ineens het 'Meldpunt Waardevolle Gezelligheid' tegen.Wat is dit nu? Ene Mr. Polska die als Pool zijnde een ludieke tegenbeweging opzet? Ineens was hij een bekende Nederlander (jaja, Nederlander), een rapper die net als zijn Poolse soortgenoten keihard werkt, getuige zijn met maar liefst 17 tracks goedgevulde album. Waardevolle Gezelligheid, gezellig toch?

1. Intro
2. Bolle man

3. 1 miljoen vrienden
4. Jochie
5. Soldaatje (feat. Ronnie Flex)
6. Ogen zeggen ijs
7. In een kreukel (feat. JeBroer)
8. Sla de trollers
9. Onzekere glimlach
10. Reef teef
11. Leg een traantje (feat. Chagall)
12. Technologee (feat. De Rus)
13. Slonsje
14. Beetje denken (feat. Leo)
15. Outro
16. Uit me plaat (bonustrack) (feat. JeBroer & Digitzz)
17. Allermooiste feestje (bonustrack) (Yellow Claw feat.  Mr. Polska & Ronnie Flex)

(DISCLAIMER: zo goed gevuld dat ik het niet eens mooi vormgegeven krijg)

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/waardevolle-gezelligheid-mr-polska-8714835093435

[persbericht]
De goedlachse Mr. Polska (Dominik Wlodzimierz Groot) is de verpersoonlijking van gezelligheid en dit thema vormt logischerwijs de rode draad van het album. Het album kan zelfs worden gezien als een ode aan gezelligheid, met de nadrukkelijke aanbeveling positief te denken en een feest te maken van het leven. De jonge pool toont zich echter breder dan louter feestbeest en laat op nummers als ‘Beetje denken’, ‘Onzekere glimlach’ en ‘Ogen zeggen ijs’ zien dat er ook ruimte is voor zelfreflectie.

Boaz zet met zijn eigenzinnige, herkenbare sound een overduidelijke Nouveau Riche handtekening onder het album en toont zich van zijn muzikaalste kant. Hoewel Mr Polska een rapper is en hiphop de basis van het album vormt, klinkt Waardevolle Gezelligheid niet als een doorsnee hiphopplaat. Elk nummer is doorspekt met snoeiharde elektronische invloeden en Boaz maakt uitstapjes naar dirty house (‘Slonsje’), dubstep (‘Leg een traantje’) en gabber (‘Uit me plaat’), maar bevat voldoende breedte door popsongs zoals ‘1 miljoen vrienden’.

Het album bevat 15 tracks en twee bonustracks en is in zijn geheel geproduceerd door Boaz van de Beatz. Naast labelgenoten Jebroer, Leo en Digitzz, maken diverse gastartiesten maken hun opwachting op ‘Waardevolle gezelligheid’. De bestaande samenwerkingen met Jebroer, Leo, Digitzz en Ronnie Flex komen op ‘Waardevolle Gezelligheid’ naar voren, maar ook nieuwe samenwerkingen krijgen een plek. Zo zingt Chagall in het Nederlands op het nummer 'Leg een traantje' en legt De Rus samen met Mr. Polska in het nummer 'Technologee' de verschillen tussen Oost en West bloot.
[/persbericht]

Tot zover de schaamteloze kopie van het persbericht dat geleverd werd bij het album. Waarom ik deze (heel stiekem) gepikt heb, is omdat ik het volledig eens ben met het persbericht, voor zover er een mening in verkondigd wordt natuurlijk.

Het enige wat ik aan kritiek wil geven, is dat hardwerkers doodwerkers zijn. Dat is niet het officiële spreekwoord, ik weet het, ik schudt ze zo uit mijn door een aap met een open deur opgespelde mouw! Goed... Mijn punt is dat het album een beetje te vol staat om echt indruk te maken. Als er hier en daar een nummer weggelaten was had het album een grotere indruk achtergelaten dan nu het geval is. Het blijft nu maar doorgaan, waarbij een korter album vraagt om meer en een nieuwe luisterbeurt.

Neemt niet weg dat het een topalbum is en een goede indruk geeft van Mr. Polska. Het kromme Nederlands, de grappige verhalen die af en toe stiekem toch de vinger op de zere plek leggen, het klopt gewoon. Aangezien ik persoonlijk niet bijster goed kan rappen, heb ik er geen problemen mee dat Mr. Polska mijn baan hierin heeft afgepakt.

The Asteroids Galaxy Tour - Out of Frequency

The Asteroids Galaxy Tour, wie? Wat als ik je nu een biertje aanbied, een Heineken welteverstaan, hoor je dan ineens een hoog piepstemmetje in je hoofd, horende bij een blonde zangeres? Juist, The Asteroids Galaxy Tour! Bekend bij velen, gekend door weinigen. Maar daar wil de Deense band verandering in brengen met hun tweede album Out of Frequency.

1. Gold Rush Pt. I
2. Dollars in the Night
3. Gold Rush Pt. II
4. Major
5. Heart Attack
6. Out of Frequency
7. Cloak & Dagger
8. Arrival of the Empress (Prelude)
9. Theme From 45 Eugenia
10. Mafia
11. Ghost In My Head
12. Suburban Space Invader
13. Fantasy Friend Forever
14. When It Comes To Us


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/out-of-frequency-ltd-the-asteroids-galaxy-tour-4050538001884

Bijna vier jaar na hun debuutalbum Fruit, komt TAGT met hun tweede album Out of Frequency. Met dit album hebben ze alle ideeën over het maken van een serieus album compleet laten varen en zijn ze zich juist extra gaan richten op een veel stijl / weinig inhoud aanpak. Dit heeft geleid tot stylistisch één van de beste albums van dit jaar (of zelfs jaren), maar helaas gaat dit wel ten koste van de muziek.

Waar fruit nog een aantal goede popsongs had, waaronder 'Around the Bend' en 'The Golden Age' die we respectievelijk kennen van de Apple en Heineken reclames, heeft OoF dat in mindere mate. Het klinkt allemaal te sylistisch, waardoor het bijna kitscherig wordt. De hoge uithalen van zangeres Mette Lindberg doen de nummers ook geen goed. Je houdt ervan of je houdt er niet van natuurlijk, maar overdaad schaadt evengoed waardoor de nummers zelfs een liefhebber van zo'n stem tegen kunnen gaan staan. Het popgevoel dat we hoorden op Fruit lijkt ver te zoeken op Out of Frequency.

Uitzonderingen daargelaten, want 'Heart Attack' blijft voor mij toch wel een redelijk goed popnummer, zei het wel met een totaal onzinnige tekst. Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat het album te overdadig is. Het is te lang, teveel ongeremde zang van Mette Lindberg en te theatraal en cartoony. Een perfect album voor de stylisten, een matig album voor de muziekliefhebber.

Review: Bruce Springsteen - Wrecking Ball

Eerder heb ik al een preview geschreven over dit album waarin ik aangaf dat er ook een review zou komen. Nou hier is ie dan! Zoals ik al verwachtte horen we inderdaad weer de maatschappijkritische Bruce op Wrecking Ball, al hoef je daar echter geen helderziende voor te zijn. Toch raar om een multimiljonair te horen zingen over economische crises, hard werken en een onrechtvaardig Amerika. Maar bij the Boss deert dat niet en slik je het gewoon als zoete koek.

1. We Take Care of Our Own
2. Easy Money
3. Shackled and Drawn
4. Jack of All Trades
5. Death to My Hometown
6. This Depression
7. Wrecking Ball
8. You've Got It
9. Rocky Ground
10. Land of Hope and Dreams
11. We Are Alive  


Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/wrecking-ball-bruce-springsteen-0886919425420

Om toch even terug te komen op dat multimiljonair-dingetje, Bruce weet natuurlijk als geen ander hoe het is om echt in een crisis te leven. Hij is zelf als arme straatrat opgegroeid en zelfs nu hij wat op leeftijd begint te raken werkt hij zich nog de benen onder zijn lijf vandaan.

Die werklust blijkt ook wel uit het feit dat Wrecking Ball alweer het zeventiende (!!) studio-album is van Bruce. Op dit album is Bruce weer boos en niet al te subtiel (wat te denken van teksten als "They destroyed our families, factories/And they took our homes/They left our bones on the plains/The vultures picked our bones" en "If I had me a gun I'd find the bastards and shoot 'em on sight"), zoals we het graag horen.

'We Take Care of Our Own' is de albumopener van Wrecking Ball. Hierin stelt Bruce enkele vragen die hij in de verdere nummers van het album probeert te beantwoorden. Elk nummer heeft zo zijn eigen protagonist, al gaat het veelal over de 'hardwerkende man' die het meeste onrecht aangedaan wordt door 'zijn Amerika'.

Zo horen we op 'Jack of All Trades' een man die alles aanneemt om geld te verdienen. Hij probeert zijn geliefde ervan te overtuigen dat alles goed komt, maar hij gelooft duidelijk hoorbaar zijn eigen woorden niet. Een voorbode op onheil, met de veelzeggende tekst "If I had me a gun, I'd find the bastards and shoot 'em on sight".

Maar Wrecking Ball kent niet enkel depressie. 'You Got It' is een bluesy nummer met een wat vage tekst. Ik bedoel, wat is it? 'Rocky Ground' laat dan weer enigszins stijlbreuk horen, met zelfs een ware rap. Anders dan the Boss ooit heeft laten horen, maar het past perfect op het album. Sowieso, ook al is the Boss nog zo kwaad, zijn muziek is altijd krachtig en hoopvol.

Het laatste nummer 'Land of Hope and Dreams' is dan ook louter hoopvol, al is het in principe een ode aan het leven door overledenen. Een beetje vreemd en fascinerend, maar zeker goed. Een passende afsluiter van wat misschien wel één van Bruce's beste albums is.

Katie Melua - Secret Symphony

Katie Melua is weer terug. Nadat haar laatste album The House (onterecht) lichtelijk geflopt is, is er nu Secret Symphony. Op dit album keert Katie terug naar haar roots en laat ze de elektronische elementen van The House achter zich.

1. Gold In Them Hills
2. Better Than a Dream
3. The Bit That I Don't Get
4. Moonshine
5. Forgetting All My Troubles
6. All Over the World
7. Nobody Knows You When You're Down and Out
8. The Cry of the Lone Wolf
9. Heartstrings
10. The Walls of the World
11. Secret Symphony

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/secret-symphony-katie-melua-0802987034425

Hoewel Katie eigenlijk besloten had om haar stem enkel nog te lenen aan nummers die geschreven zijn door anderen, heeft ze toch haar schrijfkunsten aangesproken voor Secret Symphony. Zo schreef zij het autobiografische 'Forgetting All Your Troubles' en heeft ze meegeschreven aan 'The Cry of the Lone Wolf' en 'Heartstrings'. Voor de rest bevat de cd pareltjes van producer Mike Batt en herinterpretaties van verschillende topschrijvers.

Openingstrack 'Gold In Them Hills' is een uitgeklede versie van Ron Sexsmith en Chris Martins origineel. Katie's stem klinkt volwassen en rijk, maar bovenal laat zij horen dat zij haar indrukwekkende bereik met gemak weet te controleren.

De langzame maar prachtige ballad 'Better Than a Dream' wordt opgevolgd door het meer edgy nummer 'The Bit That I Don't Get', wat een paar toonsoortwisselingen kent om het gevoel van een verloren liefde zeer geslaagd weer te geven. Deze afwisseling van muziekstijlen is de kracht van het album, het houdt het interessant. Zo horen we onder andere de kenmerkende blues- en jazzelementen op het door Fran Healy geschreven 'Moonshine', perfect uitgevoerde rockabilly op 'Heartstrings' en zelfs wat country op 'The Bit That I Don't Get'.

Hoogtepunt van het album is het door Katie zelf geschreven 'Forgetting All  My Troubles'. Dit nummer stelt Katie in staat om haar kunnen perfect te etaleren en ook de teksten weerspiegelen een nieuw bereikt niveau van volwassenheid.

The House was een redelijk radicale stijlwisseling voor Katie en met Secret Symphony keert zij weer enigszins terug naar waar zij het beste uitkomt. Secret Symphony is een geweldig album, wat de grens tussen pop en klassiek doet vervagen.

Paul McCartney - Kisses on the Bottom

Paul McCartney wordt dit jaar alweer 70. Een respectabele leeftijd, die ik hem nog zeker niet zou geven met zijn nog altijd bruine (geverfde?) haar en jeugdige uitstraling. Jeugdig kun je zijn nieuwe album met de dubieuze titel Kisses on the Bottom echter niet noemen. De cd staat voornamelijk vol met covers uit de jaren '20, '30 en '40.

1. I'm Gonna Sit Right Down and Write Myself a Letter
2. Home (When Shadows Fall)
3. It's Only a Paper Moon
4. More I Cannot Wish You
5. The Glory of Love
6. We Three (My Echo, My Shadow and Me)
7. Ac-Cent-Tchu-Ate the Positive
8. My Valentine
9. Always
10. My Very Good Friend the Milkman
11. Bye Bye Blackbird
12. Get Yourself Another Fool
13. The Inch Worm
14. Only Our Hearts

Onder andere hier verkrijgbaar:
http://www.freerecordshop.nl/muziek/kisses-on-the-bottom-paul-mccartney-0888072333697

Kisses is een album vol nummers die McCartney al sinds zijn jeugd kent en zijn eigen schrijfstijl sterk heeft beïnvloed. McCartney heeft veel respect voor deze klassiekers en dat hoor je terug op zijn charmante nieuwe album. Kisses komt relaxed en moeiteloos over, alsof McCartney niets te doen had en toen maar besloot deze nummers op te nemen, in positieve zin uiteraard.

Naast covers staan er ook twee nummers op Kisses die hij zelf heeft geschreven. 'My Valentine' is een ballad waarop Eric Clapton de gitaar heeft ingetokkeld en op 'Only Our Hearts' horen we een orkestraal arrangement. Geen rockende nummers dus op dit album. Wat we wel horen zijn 14 perfect op elkaar afgestemde liedjes die de liefhebber zeker zullen bekoren. Let op het woordje liefhebber, want ik weet zeker dat niet iedereen van dit album gediend is, door zijn oude en wellicht wat oubollige nummers. Ik moet toegeven dat dit niet het meest spannende album is van McCartney. Dit betekent echter niet dat dit een slecht album is. McCartney krijgt het altijd voor elkaar om enkele pareltjes op zijn album te hebben staan en op Kisses on the Bottom is dat niet anders. Dat deze pareltjes door anderen zijn geschreven, mag de pret niet drukken.

En om verwarring te voorkomen, Kisses on the Bottom komt van het openingsnummer waar de tekst "A lot of kisses on the bottom / I’ll be glad I got ‘em" gezongen wordt, verwijzend naar de 'xxx'-jes onderaan een brief. Een dubbele betekenis, die de niet aflatende humor van McCartney tentoonstelt.